„Reorientacja geograficzna polskiego eksportu” — ten termin zrobił w ostatnich latach błyskotliwą karierę wśród ekonomistów. W skrócie oznacza, że nasze firmy, sparzone słabym popytem ze strefy euro, coraz odważniej wchodzą na zupełnie nowe, mało rozpoznane rynki. Na łamach „PB” wielokrotnie pisaliśmy, że w imponującym tempie (sięgającym kilkudziesięciu procent) rósł nasz eksport do Chin, USA, Norwegii czy na Bliski Wschód. Wydawało się, że eksporterzy wchodzą w nowy etap rozwoju: przeszli chrzest bojowy w UE i nabrali apetytu na podbój reszty świata. Niestety, ostatnie dane ten optymizm nieco studzą. Nawet jeśli proces ekspansji naszego eksportu poza Unię trwa, to wydaje się, że w ostatnich miesiącach nieco wyhamował.
Jak pokazują wstępne dane GUS o handlu zagranicznym, rynki, które dotychczas uchodziły za sztandarowe przykłady ekspansji polskiego eksportu, obecnie zdecydowanie zawodzą. Jeszcze w ubiegłym roku eksport do Chin wzrósł o 17 proc. w porównaniu z poprzednim rokiem. Wzrost wydawał się zrozumiały. Państwo Środka — druga co do wielkości gospodarka na świecie — odgrywało w naszym eksporcie rolę porównywalną do Finlandii czy Rumunii. Wydawało się więc, że polscy eksporterzy w końcu zaczęli dostrzegać potencjał chińskiego rynku i będzie już tylko lepiej.
Niestety, na razie ta hipoteza się nie potwierdza. W pierwszym półroczu 2014 r. sprzedaż do Chin wręcz zaczęła spadać — eksport był o 0,3 proc. niższy niż przed rokiem. Podobnie w USA. W ubiegłym roku polski eksport rósł tam w tempie 21 proc. rocznie i pojawiła się realna szansa, że w bieżącym lub przyszłym roku największa gospodarka świata w końcu wejdzie do pierwszej dziesiątki naszych odbiorców. Nic z tego. Teraz dynamika roczna to tylko 0,5 proc. i eksportowe „top 10” szybko się oddala.
źródło: cały artykuł dostępny jest w Pulsie Biznesu (link)
